Τα ανοικτά παράθυρα στο παρελθόν, 
κρατούν κλειστές τις πόρτες στο μέλλον...

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΎΠΝΟ- ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

                           

Οι δυσκολίες στον ύπνο δεν εμφανίζονται μόνο στον ενήλικο πληθυσμό, αλλά και στα παιδιά. Οι δυσκολίες αυτές αφορούν την έναρξη ή τη διατήρηση του ύπνου. Αντίθετα με τους ενήλικες και τους εφήβους, τα παιδιά παραπονούνται λιγότερο για προβλήματα ύπνου. Οι διαταραχές του ύπνου μπορεί να αποτελούν ένα μεταβατικό στάδιο της ανάπτυξης τους παιδιού ή να είναι αποτέλεσμα των ερεθισμάτων από το περιβάλλον.

Συχνά τα προβλήματα ύπνου στα παιδιά και στα νήπια είναι κυρίως πρόβλημα διευθέτησης των συνηθειών κατάκλισης εξαιτίας ακατάλληλης γονεϊκής φροντίδας, παρά του ίδιου του ύπνου.

Προβλήματα στον ύπνο των παιδιών εμφανίζονται συχνότερα στα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής τους και σχετίζονται με την έναρξη και τη διατήρηση του ύπνου. Το παιδί δυσκολεύεται ή αρνείται να αποκοιμηθεί, παρουσιάζοντας έντονη άρνηση να ξαπλώσει στο κρεβάτι του, τρέχοντας στα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού, ξαπλώνοντας στον καναπέ, στο πάτωμα ή στο κρεβάτι των γονιών του. Επίσης, το παιδί μπορεί να ξυπνά κατά τη διάρκεια της νύχτας ή τις πρώτες πρωινές ώρες και να αδυνατεί να αποκοιμηθεί, με αποτέλεσμα να μην έχει ξεκουραστεί αρκετά και να παρουσιάζει ημερήσια υπνηλία.

Ορισμένες φορές το παιδί ξυπνά φοβισμένο μία ή και περισσότερες φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας, για διάφορους λόγους, όπως ο φόβος από κάποιο όνειρο, ο τρόμος από κάποιο θόρυβο, η αίσθηση πείνας ή δίψας. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας εμφανίζουν τους γνωστούς παιδικούς εφιάλτες, η έναρξη των οποίων τοποθετείται στην ηλικία των 2 ετών και κορυφώνονται στην ηλικία των 3-4 ετών. Οι νυχτερινοί εφιάλτες οφείλονται στην αδυναμία των παιδιών αυτής της ηλικίας να διαχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό, ενώ συνδέονται με τα βιώματα της καθημερινής τους ζωής.

Ένα συχνό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι γονείς είναι η δυσκολία του παιδιού να κοιμηθεί μόνο του ή η αφύπνιση του κατά τη διάρκεια της νύχτας είτε αναζητώντας τη μητέρα του είτε καταφεύγοντας στο συζυγικό κρεβάτι.

Πολλές φορές οι γονείς με ρωτούν αν είναι σωστό το παιδί να κοιμάται μαζί με τον ένα του γονέα στο παιδικό δωμάτιο - συνηθέστερα τη μητέρα- ή να κοιμάται στο κρεβάτι των γονέων του. Η απάντηση, όπως γνωρίζετε, είναι αρνητική. Τόσο για τη φυσιολογική συναισθηματική όσο και ψυχοκοινωνική ωρίμανση του παιδιού, συστήνεται να κοιμάται μόνο του στο παιδικό δωμάτιο. 

Φυσικά δεν αναφέρομαι στις μεμονωμένες περιπτώσεις που το παιδί είναι άρρωστο, οπότε για ευνόητους λόγους κοιμάται ο ένας γονέας μαζί του. Θυμηθείτε ότι αν το παιδί συνηθίσει να κοιμάται μαζί σας, είναι δύσκολο να τροποποιήσει τη συνήθειά του και απαιτείται μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους σας για τη διακοπή της.

Οι δυσκολίες στον ύπνο μπορεί να οφείλονται σε κάποιο φόβο που έχει το παιδί, για παράδειγμα ο φόβος για το σκοτάδι, ο οποίος ψυχαναλυτικά ερμηνεύεται ως φόβος για τον αποχωρισμό από τη μήτρα, δηλαδή από το πρόσωπο φροντίδας, τη μητέρα.

Σε άλλες περιπτώσεις το παιδί πιθανώς να δυσκολεύεται να κοιμηθεί λόγω κάποιας λανθασμένης πρακτικής, για παράδειγμα να μην έχει εδραιωθεί ένα σταθερό ωράριο ύπνου ή να καταναλώνει μεγάλη ποσότητα τροφής πριν ξαπλώσει.

Ο διαταραγμένος ύπνος μπορεί να είναι το πρόδρομο σύμπτωμα αρκετών σωματικών και ψυχικών παθήσεων. Για παράδειγμα, η αϋπνία είναι συχνά δευτερογενής σε σχέση με κάποια άλλη σωματική ή ψυχική διαταραχή του ατόμου.

Συμβουλές προς τους γονείς

· Για να ρυθμιστεί το «βιολογικό ρολόι» του βρέφους-παιδιού είναι απαραίτητο να γνωρίζει πότε είναι μέρα και πότε νύχτα. Όταν κοιμάται το βρέφος κατά τη διάρκεια της ημέρας, μην κλείνετε το παράθυρο για συσκότιση.

· Τηρείτε ένα σταθερό καθημερινό πρόγραμμα για τη διαδικασία του ύπνου (π.χ. μπάνιο, πιτζάμες, πλύσιμο δοντιών, παραμύθι, φιλί, αποχώρηση από το παιδικό δωμάτιο).

· Τηρείτε ένα σταθερό ωράριο ύπνου που να διατηρείται ακόμη και το Σαββατοκύριακο.

· Το παιδί να αποφεύγει να κοιμάται κατά τη διάρκεια της ημέρας.

· Να αποφεύγει να μένει για μεγάλο διάστημα ξύπνιο στο κρεβάτι.

· Πριν κοιμηθεί, να αποφεύγει την τηλεόραση ή τον υπολογιστή, καθώς η γρήγορη εναλλαγή εικόνων εντείνει τη λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, δυσκολεύοντας τη χαλάρωση. Εναλλακτικά, προτιμήστε την ανάγνωση ενός παραμυθιού πριν την κατάκλιση.

· Το παιδί να μάθει να κοιμάται μόνο του. Μείνετε σταθεροί σε αυτή τη θέση και ακολουθήστε κοινή γραμμή με το/τη σύζυγο. Αναπτύξτε επιχειρήματα για ποιους λόγους το κάθε μέλος της οικογένειας έχει το δικό του κρεβάτι.

· Αν το παιδί δυσκολεύεται να κοιμηθεί, αποφύγετε να κοιμάστε μαζί του. Προτιμήστε να κάθεστε σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι του, λίγη ώρα μέχρι να κοιμηθεί.

· Το παιδί να μάθει να αποκοιμιέται μόνο του. Έτσι, αν ξυπνήσει το βράδυ θα μπορέσει πιο εύκολα να αποκοιμηθεί χωρίς την καθησυχαστική παρέμβαση του γονέα.

· Κατά τη διάρκεια της προσπάθειας να αποκοιμηθεί το παιδί ενδέχεται να σηκώνεται από το κρεβάτι. Σε αυτήν την περίπτωση, προτείνεται να είστε αρχικά στο παιδικό δωμάτιο και να το πιάνετε από το χέρι για να επιστρέψει στο κρεβάτι χωρίς εντάσεις.

· Αν το παιδί ξυπνά κατά τη διάρκεια της νύχτας, ζητώντας να πάτε κοντά του ή κλαίει, αφού βεβαιωθείτε ότι δεν είναι άρρωστο ή δεν έχει «βραχεί», καθησυχάστε το με ήρεμο τόνο. Για παράδειγμα πείτε του: «Κοιμήσου αγάπη μου, είναι νύχτα ακόμη».

· Τροποποιήστε τη διατροφή του. Πολλοί άνθρωποι διαπιστώνουν ότι απολαμβάνουν έναν ήρεμο ύπνο όταν αποφεύγουν την κατανάλωση ορισμένων τροφών, λίγες ώρες πριν την κατάκλιση.

· Προσέξτε τι βλέπει το παιδί στην τηλεόραση και στο ίντερνετ. Οι εικόνες που βλέπει μπορεί να αποτελέσουν πηγή νυχτερινών εφιαλτών.

· Αγκαλιάστε και καθησυχάστε το παιδί σας μετά από έναν εφιάλτη. Μην το πάρετε στο κρεβάτι σας.

· Αν οι εφιάλτες οφείλονται σε κάποια συγκεκριμένα φάρμακα, συμβουλευτείτε τον γιατρό, προκειμένου να τροποποιηθεί η δόση ή η αγωγή, οπότε να ελαχιστοποιηθεί η συγκεκριμένη παρενέργεια. 

· Διαβεβαιωθείτε ότι υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες στο παιδικό δωμάτιο (θερμοκρασία, ησυχία, στο κρεβάτι να υπάρχει μόνο ένα ακίνδυνο αρκουδάκι που να έχει συνδεθεί με τον ύπνο).

· Εάν οι δυσκολίες ύπνου εμμένουν στο χρόνο, συστήνεται ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση, ώστε να διερευνηθούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα με τα οποία σχετίζονται.

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΩ ΠΑΝΤΑ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ;

Μία ερώτηση που πολλοί άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί… Ο εαυτός, οι επιθυμίες, οι ανάγκες, τα όνειρα να μπαίνουν πάντα σε δεύτερη μοίρα… Πρώτα να είναι καλά οι άλλοι, τα παιδιά, ο σύντροφος, οι γονείς, οι φίλοι και μετά… εγώ. Δυστυχώς όμως, ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις ότι η ζωή σου πέρασε ικανοποιώντας τους άλλους, αλλά εσύ έμεινες ανικανοποίητη.

Είναι συμβιβασμός; Είναι αυτοθυσία; Είναι ο τρόπος που μεγάλωσες ή μία στάση ζωής εκπορευόμενη από το φόβο μήπως σε απορρίψουν οι άλλοι όταν προσπαθήσεις να υπερασπιστείς τα θέλω σου; Μήπως σε χαρακτηρίσουν «εγωίστρια», «ατομίστρια»;

Ένα ερώτημα που συνήθως αναρωτιούνται οι γυναίκες, πιθανώς επειδή έχουν εσωτερικεύσει περισσότερο τα «πρέπει» που επιβάλλει η κοινωνία: «Πρέπει να είμαι σωστή σύζυγος», «Πρέπει να είμαι σωστή μάνα», «Πρέπει να είμαι σωστή κόρη», «Πρέπει να είμαι σωστή επαγγελματίας». Όλα αυτά όμως τα «πρέπει» κάποια στιγμή γίνονται βουνό και σε πνίγουν, γιατί υπονομεύουν τα «θέλω», που ουρλιάζουν, που αναζητούν διέξοδο εκπλήρωσης.

Γιατί ανησυχείς τόσο για το τι θα πουν οι άλλοι για σένα; Γιατί επιζητάς την αποδοχή τους, όταν εκείνοι δεν ενδιαφέρονται για τη δική σου; Με τη στάση σου ευνοείς την εκμετάλλευσή σου από τους «ιδανικούς άλλους» και διαιωνίζεις τη δική σου συμπεριφορά. Όταν τολμήσεις δειλά-δειλά να σηκώσεις κεφάλι και να διεκδικήσεις ό,τι σου ανήκει, βρίσκεις ένα τοίχο μπροστά σου που εσύ η ίδια έχεις χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ξαφνικά πρέπει να πλύνει μόνος του τα ρούχα του, να μείνει μόνος του ένα Σάββατο απόγευμα που εσύ θέλεις να βγεις για ένα καφέ. Τα παιδιά να μάθουν μόνα τους να σερβίρονται και να κάνουν τα μαθήματά τους. Το αφεντικό σου πρέπει να δεχθεί την άδεια που ζητάς και να αναθέσει και σε άλλο συνάδελφο ευθύνες.

Τότε αισθάνεσαι ενοχές, νιώθεις τύψεις, που μια φορά τόλμησες να κάνεις κάτι που αρέσει σε εσένα και δεν ευχαριστεί τους άλλους. Αναρωτιέσαι αν έκανες σωστά, αν φάνηκες σκληρή, αν έχασες την εύνοιά τους. Και αν υποχωρήσεις, κανείς δε θα σε ευχαριστήσει, αλλά θα σου αντιγυρίσει: «Τι την ήθελες την έξοδο Κυριακή βράδυ, αύριο ξυπνάμε όλοι νωρίς», «Γιατί να πας εκδρομή το τριήμερο, αφού μας έχουν καλέσει οι δικοί μου να φάμε». Έτσι το καβούκι σου μεγαλώνει και εσύ βυθίζεσαι ακόμη περισσότερο στο ρόλο της «δούλας και κυράς», που χρόνια τώρα θεωρείς δεύτερη φύση σου.

Ζηλεύεις τις άλλες γυναίκες που έχουν χρόνο για τον εαυτό τους, που θα βγουν για ποτό με την κολλητή Σάββατο βράδυ, αφήνοντας τα παιδιά στη μητέρα τους ή εκείνες που δεν έχουν παιδιά και ο χρόνος τους είναι απεριόριστος. Εκείνες που είναι παντρεμένες και έχουν συμφωνήσει με το σύζυγό τους να περνούν στιγμές ξεχωριστά και να μοιράζονται τις δουλείες του σπιτιού ή εκείνες που δεν έχουν παντρευτεί και δεν τις ενδιαφέρει η δέσμευση που λέγεται γάμος. Ζηλεύεις τις γυναίκες που εργάζονται και είναι οικονομικά ανεξάρτητες ή έχουν το δικό τους επαγγελματικό χώρο και διαμορφώνουν τα ωράριά τους όπως θέλουν οι ίδιες. Εκείνες που δε θα έχουν τη μητέρα τους πάνω από το κεφάλι τους να τις ρωτά: «Εσύ πότε θα παντρευτείς; Όλες οι φίλες σου έχουν ήδη ένα παιδί. Εγώ πότε θα δω εγγονάκι;».  

Έρχεται κάποια στιγμή η ώρα, στα 30, στα 40, στα 50, που έχεις απηυδήσει, που βλέπεις τη ζωή σου να περνά και εσύ είσαι απλά ένας θεατής. Όλοι είναι βολεμένοι και εσύ μέσα σου έχεις ένα ηφαίστειο που βράζει, που εκρήγνυται, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Αυτή η στιγμή είναι που θα αλλάξει τη ζωή σου, που θα νιώσεις ελεύθερη και αποδεσμευμένη από ό,τι σε κρατούσε εγκλωβισμένη όλα αυτά τα χρόνια. Αφήνεις πίσω σου τις δεσμεύσεις και τις υποχωρήσεις και κοιτάς μόνο μπροστά, διεκδικώντας όλα αυτά που στερήθηκες τόσο καιρό.

Είναι στο δικό σου χέρι και μόνο, ο ερχομός αυτής της στιγμής. Το πότε θα έρθει μόνο εσύ το ξέρεις, εξαρτάται από τις δικές σου αντοχές. Θυμήσου μόνο ότι μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Αν δεν κάνεις εσύ την επανάστασή σου, κανείς δεν πρόκειται να την κάνει για σένα. Κανείς δε θα βγει από την άνεσή του για να σε βοηθήσει. Μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, να πιστέψεις σε σένα και να σταθείς στα πόδια σου. Ποτέ δεν είναι αργά. Αδικία δεν είναι να ζήσεις τη ζωή σου, αδικία είναι να ζεις τη ζωή των άλλων…

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος 

ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ: ΠΩΣ; ΠΟΤΕ; ΓΙΑΤΙ;

Το ποσοστό του πληθυσμού που εμφανίζει κρίσεις πανικού έχει αυξηθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η αβεβαιότητα και η έλλειψη σταθερότητας, συμβάλλουν στην ενίσχυση των επιπέδων άγχους που βιώνει το άτομο: «Σήμερα έχω δουλειά, αύριο θα έχω;», «Σήμερα έχω να πληρώσω το ενοίκιο, τα φροντιστήρια των παιδιών, αύριο θα έχω;».

Ο πανικός είναι ο συνδυασμός δύο αντίθετων πραγμάτων. Θυμηθείτε ότι συχνά οι γυναίκες που ετοιμάζονται να παντρευτούν ή να αποκτήσουν παιδί εμφανίζουν κρίσεις πανικού. Από τη μία, το άτομο αισθάνεται μία έντονη επιθυμία και λαχτάρα για ανάπτυξη και ζωή («Θα αποκτήσω ένα παιδί, θα γίνω μητέρα»). Από την άλλη, υπάρχει ο φόβος και η αμφιβολία («Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της φροντίδας ενός παιδιού; Μήπως δεν είμαι έτοιμη να γίνω μητέρα;»). Τα δύο αυτά αντίθετα συναισθήματα πρέπει να υπάρχουν ταυτόχρονα στο άτομο και όταν επέλθει σύγκρουση, εμφανίζεται η κρίση πανικού.

Συχνά αναφέρουμε στους ασθενείς με κρίσεις πανικού το λεγόμενο «παράδειγμα με τη χύτρα», προκειμένου να κατανοήσουν για ποιο λόγο συμβαίνουν οι κρίσεις: Φανταστείτε ότι το άτομο είναι η χύτρα που βράζει στο μάτι της κουζίνας. Μέσα στη χύτρα βρίσκονται οι εμπειρίες του ατόμου. Το πώμα της χύτρας είναι η διέξοδος του άγχους, ενώ η φωτιά που καίει είναι τα διάφορα γεγονότα που πυροδοτούν την ένταση. Αν δεν είχε αυτό το πώμα, η χύτρα θα «έσκαγε».

Οι κρίσεις πανικού χαρακτηρίζονται από το άγχος πανικού, μία μορφή άγχους βραχείας διάρκειας αλλά αυξημένης έντασης με μεγάλη συμμετοχή του νευρολογικού συστήματος. Μία κρίση πανικού διαρκεί από 5-30 λεπτά, με τα συμπτώματα αυτής να κορυφώνονται -το πολύ- μέσα στα πρώτα 10 λεπτά.

Σύμφωνα με το DSM-V, η διάγνωση της Διαταραχής Πανικού (επανειλημμένες απροσδόκητες προσβολές πανικού) τίθενται όταν κατά τη διάρκεια της  προσβολής συμβαίνουν τέσσερα ή περισσότερα από τα ακόλουθα συμπτώματα:

1. Ταχυκαρδία, αίσθημα καρδιακών παλμών

2. Εφίδρωση

3. Σωματικός τρόμος

4. Αίσθηση μείωσης βάθους αναπνοής ή ασφυξίας

5. Αίσθημα πνιγμού

6. Πόνος ή δυσανεξία στο στήθος

7. Ναυτία ή γαστρική αδιαθεσία

8. Αίσθημα ζάλης, αστάθειας ή λιποθυμίας

 9. Ρίγη ή αίσθηση καύσους

10. Παραισθησίες (αισθήσεις μουδιάσματος ή τσιμπήματος)

11. Αποπραγματοποίηση ή αποπροσωποποίηση

12. Φόβος απώλειας αυτό-ελέγχου ή «τρέλας»

13. Φόβος θανάτου (καταστροφικός ιδεασμός)

Η αποπραγματοποίηση και η αποπροσωποποίηση εντάσσονται στις διαταραχές εαυτού. Η πρώτη έγκειται στη βίωση εκ μέρους του ατόμου, οξέος και βαθέως αισθήματος ανοικειότητας με τον άμεσο περίγυρο του. Η αποπροσωποποίηση είναι η βίωση παρόμοιου αισθήματος με το ίδιο του το σώμα. Συχνά ακούμε άτομα που εμφανίζουν κρίσεις πανικού να περιγράφουν τη στιγμή της κρίσης ως εξής: «Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι δεν ήμουν εγώ, ότι μπροστά στα μάτια μου εξελισσόταν μία ταινία». Οι συγκεκριμένες διαταραχές λαμβάνουν χώρα διότι τα σωματικά συμπτώματα είναι τόσο έντονα κατά την προσβολή πανικού που απορροφούν την πλήρη συνείδηση του ατόμου. Ως εκ τούτου, οτιδήποτε υπάρχει «έξω από αυτά τα συμπτώματα» βιώνεται ως ξένο.  

Τουλάχιστον μία από τις προσβολές έχει ακολουθηθεί για ένα μήνα ή περισσότερο από ένα από τα ακόλουθα:

1. Επίμονη ανησυχία ή έννοια ότι θα υπάρξουν και άλλες προσβολές πανικού ή ανησυχία για τις επιπτώσεις της προσβολής (π.χ. θα χάσει τον έλεγχο, θα υποστεί καρδιακή προσβολή, «θα τρελαθεί»). Το συγκεκριμένο κριτήριο αποτελεί και την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στη διαταραχή πανικού και την κρίση πανικού.

2.Συμπεριφορές αποφυγής καταστάσεων που το άτομο φοβάται ότι θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν κρίσεις πανικού.

Το απότομο ξέσπασμα μπορεί να συμβεί ενώ το άτομο βρίσκεται σε ήρεμη ή σε αγχώδη κατάσταση. Πολλές φορές τα συμπτώματα πανικού δε φαίνονται να έχουν κάποια έκδηλη αιτιολογία που τα έχει προκαλέσει, καθώς εμφανίζονται απροειδοποίητα, χωρίς να μπορεί το άτομο να προβλέψει την έλευση τους. Γεγονός που εντείνει το άγχος αναμονής του και τις υποχονδριακές ενασχολήσεις του.

Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε ότι η ύπαρξη κάποιας σωματικής κατάστασης (π.χ. θυρεοειδής) ενδεχομένως προκαλεί συμπτώματα παρόμοια με τη διαταραχή πανικού, για αυτό κρίνεται απαραίτητο αν εμφανίζετε προσβολές πανικού, να επισκεφθείτε ένα ιατρό, προκειμένου να αποκλειστεί η ύπαρξη οργανικών αιτιών. Επιπλέον, η χρήση κάποιων ουσιών όπως τα ναρκωτικά ή τα αναβολικά πολλές φορές προκαλούν κρίσεις πανικού χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη διαταραχή.

Η Διαταραχή Πανικού εμφανίζεται συνήθως στην εφηβεία και τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής. Εμφανίζεται σε ποσοστό περίπου 1,5% του πληθυσμού, ενώ οι γυναίκες έχουν δύο φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη διαταραχή από ότι οι άνδρες.

Η αιτιολογία της διαταραχής εντοπίζεται στο συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Πιθανολογείται ότι μπορεί να σχετίζεται με ανωμαλίες της δομής και της λειτουργίας του εγκεφάλου και ειδικότερα ορισμένων νευροδιαβιβαστών. Οι συγγενείς πρώτου βαθμού ασθενών με Διαταραχή Πανικού έχουν τετραπλάσιες με οκταπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν τη διαταραχή σε σχέση με τους πρώτου βαθμού συγγενείς μη πασχόντων ατόμων.

Τρόποι Παρέμβασης εκ μέρους του ατόμου

1.      

    Συστήνεται κατά τη στιγμή της προσβολής πανικού, το άτομο να τρέξει. Η συγκεκριμένη τακτική βοηθά στην εξισορρόπηση της εσωτερικής κατάστασης του ατόμου με την κατάσταση που βρίσκεται το σώμα του. Θυμηθείτε ότι τα συμπτώματα που εμφανίζονται κατά την προσβολή πανικού (εφίδρωση, ταχυκαρδία, αίσθηση καύσους…)  παρουσιάζονται όταν τρέχουμε. Μόνο που τη στιγμή της προσβολής  πανικού, το άτομο βιώνει όλα αυτά τα συμπτώματα, ενώ το σώμα του βρίσκεται σε κατάσταση ακινησίας. Ως αποτέλεσμα, βιώνονται πιο έντονα, ενισχύοντας την ανάδυση ακόμη περισσότερων συμπτωμάτων (αποπροσωποποίηση, αποπραγματοποίηση, φόβο θανάτου, φόβο τρέλας…).

2.      

     Ορισμένοι ασθενείς μπορούν να έχουν μαζί τους ένα αγχολυτικό χάπι για να το χρησιμοποιήσουν όταν πιστεύουν ότι πρόκειται να τους συμβεί μία κρίση άγχους. Η ιδέα και μόνο ότι έχουν μαζί τους ένα μέσο που θα τους βοηθήσει να καταλαγιάσουν τα συμπτώματα, λειτουργεί αγχολυτικά.

3.      

  Για τους ασθενείς που φοβούνται ότι θα λιποθυμήσουν σε μία προσβολή πανικού μπορούν να δοκιμάσουν μία άσκηση στην οποία στριφογυρίζουν καθισμένοι σε μία περιστρεφόμενη καρέκλα ή αναπνέουν γρήγορα (υπεραερισμός). Αυτή η άσκηση τους διδάσκει ότι δεν πρόκειται να λιποθυμήσουν πραγματικά σε μία κρίση πανικού.

4.      

  Εξάσκηση σε αργές και αβαθείς αναπνοές. Ο αναπνευστικός έλεγχος κατά τη διάρκεια της προσβολής πανικού βοηθά στη χαλάρωση του σώματος και στη μείωση της αίσθησης του κινδύνου.

5.      Κατά τη διάρκεια της προσβολής, προτείνεται το άτομο να κατευθυνθεί σε ένα μικρό χώρο, π.χ. Αν βρίσκεται σε ένα πολυκατάστημα, να πάει στην τουαλέτα. Την ώρα της κρίσης, το άτομο αισθάνεται χάος και όλα τα ερεθίσματα του προκαλούν άγχος. Η παραμονή του σε ένα μικρό χώρο, αποστερημένο από ερεθίσματα, θα βοηθήσει στην επικέντρωση στον εαυτό του.

Να θυμάστε ότι οι πρώτες δύο τουλάχιστον προσβολές πανικού βιώνονται αρκετά έντονα από το άτομο, διότι είναι άγνωστες προς αυτό. Στη συνέχεια, ειδικά  μετά την ενημέρωση από ένα ειδικό ψυχικής υγείας, αρχίζει να σβήνει η ένταση. Μη διστάσετε να αναζητήσετε βοήθεια από ένα ειδικό που θα σας βοηθήσει να εντοπίσετε τα αίτια των κρίσεων πανικού και να βρείτε τρόπους παρέμβασης.

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος

  

Πρόσεχε τι λες, γιατί υπάρχει κάποιος που περιμένει να μετατρέψεις τα λόγια σου σε πράξεις...

Αν δε μπορείς να το κάνεις, η σιωπή θα ήταν μία καλή λύση...