ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΩ ΠΑΝΤΑ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ;

Μία ερώτηση που πολλοί άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί… Ο εαυτός, οι επιθυμίες, οι ανάγκες, τα όνειρα να μπαίνουν πάντα σε δεύτερη μοίρα… Πρώτα να είναι καλά οι άλλοι, τα παιδιά, ο σύντροφος, οι γονείς, οι φίλοι και μετά… εγώ. Δυστυχώς όμως, ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις ότι η ζωή σου πέρασε ικανοποιώντας τους άλλους, αλλά εσύ έμεινες ανικανοποίητη.

Είναι συμβιβασμός; Είναι αυτοθυσία; Είναι ο τρόπος που μεγάλωσες ή μία στάση ζωής εκπορευόμενη από το φόβο μήπως σε απορρίψουν οι άλλοι όταν προσπαθήσεις να υπερασπιστείς τα θέλω σου; Μήπως σε χαρακτηρίσουν «εγωίστρια», «ατομίστρια»;

Ένα ερώτημα που συνήθως αναρωτιούνται οι γυναίκες, πιθανώς επειδή έχουν εσωτερικεύσει περισσότερο τα «πρέπει» που επιβάλλει η κοινωνία: «Πρέπει να είμαι σωστή σύζυγος», «Πρέπει να είμαι σωστή μάνα», «Πρέπει να είμαι σωστή κόρη», «Πρέπει να είμαι σωστή επαγγελματίας». Όλα αυτά όμως τα «πρέπει» κάποια στιγμή γίνονται βουνό και σε πνίγουν, γιατί υπονομεύουν τα «θέλω», που ουρλιάζουν, που αναζητούν διέξοδο εκπλήρωσης.

Γιατί ανησυχείς τόσο για το τι θα πουν οι άλλοι για σένα; Γιατί επιζητάς την αποδοχή τους, όταν εκείνοι δεν ενδιαφέρονται για τη δική σου; Με τη στάση σου ευνοείς την εκμετάλλευσή σου από τους «ιδανικούς άλλους» και διαιωνίζεις τη δική σου συμπεριφορά. Όταν τολμήσεις δειλά-δειλά να σηκώσεις κεφάλι και να διεκδικήσεις ό,τι σου ανήκει, βρίσκεις ένα τοίχο μπροστά σου που εσύ η ίδια έχεις χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ξαφνικά πρέπει να πλύνει μόνος του τα ρούχα του, να μείνει μόνος του ένα Σάββατο απόγευμα που εσύ θέλεις να βγεις για ένα καφέ. Τα παιδιά να μάθουν μόνα τους να σερβίρονται και να κάνουν τα μαθήματά τους. Το αφεντικό σου πρέπει να δεχθεί την άδεια που ζητάς και να αναθέσει και σε άλλο συνάδελφο ευθύνες.

Τότε αισθάνεσαι ενοχές, νιώθεις τύψεις, που μια φορά τόλμησες να κάνεις κάτι που αρέσει σε εσένα και δεν ευχαριστεί τους άλλους. Αναρωτιέσαι αν έκανες σωστά, αν φάνηκες σκληρή, αν έχασες την εύνοιά τους. Και αν υποχωρήσεις, κανείς δε θα σε ευχαριστήσει, αλλά θα σου αντιγυρίσει: «Τι την ήθελες την έξοδο Κυριακή βράδυ, αύριο ξυπνάμε όλοι νωρίς», «Γιατί να πας εκδρομή το τριήμερο, αφού μας έχουν καλέσει οι δικοί μου να φάμε». Έτσι το καβούκι σου μεγαλώνει και εσύ βυθίζεσαι ακόμη περισσότερο στο ρόλο της «δούλας και κυράς», που χρόνια τώρα θεωρείς δεύτερη φύση σου.

Ζηλεύεις τις άλλες γυναίκες που έχουν χρόνο για τον εαυτό τους, που θα βγουν για ποτό με την κολλητή Σάββατο βράδυ, αφήνοντας τα παιδιά στη μητέρα τους ή εκείνες που δεν έχουν παιδιά και ο χρόνος τους είναι απεριόριστος. Εκείνες που είναι παντρεμένες και έχουν συμφωνήσει με το σύζυγό τους να περνούν στιγμές ξεχωριστά και να μοιράζονται τις δουλείες του σπιτιού ή εκείνες που δεν έχουν παντρευτεί και δεν τις ενδιαφέρει η δέσμευση που λέγεται γάμος. Ζηλεύεις τις γυναίκες που εργάζονται και είναι οικονομικά ανεξάρτητες ή έχουν το δικό τους επαγγελματικό χώρο και διαμορφώνουν τα ωράριά τους όπως θέλουν οι ίδιες. Εκείνες που δε θα έχουν τη μητέρα τους πάνω από το κεφάλι τους να τις ρωτά: «Εσύ πότε θα παντρευτείς; Όλες οι φίλες σου έχουν ήδη ένα παιδί. Εγώ πότε θα δω εγγονάκι;».  

Έρχεται κάποια στιγμή η ώρα, στα 30, στα 40, στα 50, που έχεις απηυδήσει, που βλέπεις τη ζωή σου να περνά και εσύ είσαι απλά ένας θεατής. Όλοι είναι βολεμένοι και εσύ μέσα σου έχεις ένα ηφαίστειο που βράζει, που εκρήγνυται, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Αυτή η στιγμή είναι που θα αλλάξει τη ζωή σου, που θα νιώσεις ελεύθερη και αποδεσμευμένη από ό,τι σε κρατούσε εγκλωβισμένη όλα αυτά τα χρόνια. Αφήνεις πίσω σου τις δεσμεύσεις και τις υποχωρήσεις και κοιτάς μόνο μπροστά, διεκδικώντας όλα αυτά που στερήθηκες τόσο καιρό.

Είναι στο δικό σου χέρι και μόνο, ο ερχομός αυτής της στιγμής. Το πότε θα έρθει μόνο εσύ το ξέρεις, εξαρτάται από τις δικές σου αντοχές. Θυμήσου μόνο ότι μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Αν δεν κάνεις εσύ την επανάστασή σου, κανείς δεν πρόκειται να την κάνει για σένα. Κανείς δε θα βγει από την άνεσή του για να σε βοηθήσει. Μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, να πιστέψεις σε σένα και να σταθείς στα πόδια σου. Ποτέ δεν είναι αργά. Αδικία δεν είναι να ζήσεις τη ζωή σου, αδικία είναι να ζεις τη ζωή των άλλων…

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος