Και για τα μαθηματικά, δεν είναι σίγουρο...

ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ: ΣΕ ΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ –

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Οι συνηθισμένοι φόβοι αποτελούν ένα φυσιολογικό κομμάτι στην αναπτυξιακή πορεία των παιδιών. Οι φόβοι διαφοροποιούνται ως προς την ηλικία. Για παράδειγμα, το βρέφος διακατέχεται κυρίως από αρχέγονες αντανακλαστικές αντιδράσεις που προκαλούνται από αιφνίδιους θορύβους και ξαφνικές μεταβολές στην θέση του σώματος στο χώρο λόγω του φόβου πτώσης.

Ο φόβος των ξένων (φόβος προς τα άγνωστα άτομα) εμφανίζεται  στην ηλικία των 6-8 μηνών. Σχετίζεται με την προσκόλληση που αναπτύσσει το παιδί προς τη μητέρα του και την αναπτυσσόμενη ικανότητα αναγνώρισης των οικείων από τα άγνωστα πρόσωπα. Συνήθως, εξαλείφεται γύρω στην ηλικία των 3-4 ετών.

Στην ηλικία των 2 ετών εμφανίζονται ο φόβος για το σκοτάδι, όπου το παιδί μπορεί να παραπονιέται για μάτια που το κοιτάζουν και να ασχολείται με μυθικές φιγούρες ή τέρατα που είναι στο δωμάτιο του και προσπαθούν να το πιάσουν. Επιπλέον, ζητά επίμονα να κοιμηθεί ο ένας γονέας μαζί του (συνήθως η μητέρα) ή καταφεύγει το ίδιο στο γονεϊκό κρεβάτι. Στην ίδια ηλικία εμφανίζεται ο φόβος για κάποια ζώα.

Η εμπειρία και η μάθηση των νηπίων βοηθά στην απομυθοποίηση των νηπιακών φόβων καθώς αυτό που αρχικά φάνταζε απειλητικό, σταδιακά μετατρέπεται σε κάτι ακίνδυνο. Στην παιδική ηλικία τείνουν να κορυφώνονται οι φόβοι για το αεροπλάνο, το ασανσέρ, το ύψος, τις καταιγίδες, το νερό και τις φυσικές καταστροφές. Επιπλέον, τα παιδιά σχολικής ηλικίας πιθανώς να φοβούνται τα φίδια, ένα δάσκαλο που είναι θυμωμένος, τρομακτικά προγράμματα στην τηλεόραση, την απόρριψη, τα τεστ, την ασθένεια, τους γιατρούς, τις ενέσεις και το θάνατο.

Τα παιδιά είναι πιθανό να μην αντιλαμβάνονται πότε οι φόβοι τους είναι υπερβολικοί ή αδικαιολόγητοι. Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη φόβων εκ μέρους του παιδιού παίζει ο τρόπος που η οικογένεια δρα σα μοντέλο. Για παράδειγμα, όταν μία μητέρα φοβάται τις βροντές και κάθε φορά που βρέχει «κουλουριάζεται» στον καναπέ, το παιδί της, βλέποντας την, θα κάνει το ίδιο. Ως αποτέλεσμα, θα αρχίσει και το ίδιο να θεωρεί ότι οι βροντές είναι επικίνδυνες. Είναι σημαντικό οι γονείς να θυμάστε ότι οι δικοί σας φόβοι, δεν είναι και των παιδιών σας.

Συμβουλές προς τους γονείς

ü Ακούστε το παιδί με προσοχή, δείχνοντας κατανόηση, ακόμη και αν θεωρείτε αβάσιμους τους φόβους του. Βοηθήστε το να αντιληφθεί ότι ο φόβος του είναι κάτι φυσιολογικό και ότι αυτό που φοβάται δεν είναι πραγματικά επικίνδυνο. Για παράδειγμα, αν φοβάται το σκοτάδι γιατί θα έρθουν τέρατα, εξηγήστε του ότι τέρατα δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα και συνεπώς δε μπορούν να έρθουν. 

ü Μην πανικοβάλλεστε και μεγαλοποιείτε τους φόβους του παιδιού, δίνοντας υπερβολική προσοχή στην παραμικρή εκδήλωση. Μπορεί  το παιδί να προσπαθήσει μέσω των φόβων του να κερδίσει το ενδιαφέρον σας και την προσοχή σας.

ü Μην φοβίζετε σκόπιμα το παιδί λέγοντας του ότι «αν δεν είσαι καλό παιδί θα σε πάρει ο «μπαμπούλας» ή «η αστυνομία». Μη χρησιμοποιείται το φόβο ως μέσο ελέγχου της συμπεριφοράς του παιδιού.

ü Αποφύγετε εκφράσεις όπως «Μην κάνεις σα μωρό!», «Φοβητσιάρικο», «Χάιδεψε τη γατούλα, δε θα σε πειράξει».

ü Βοηθήστε το παιδί να αναπτύξει δεξιότητες για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φόβο του, π.χ. Αν το παιδί φοβάται το σκοτάδι, τοποθετήστε ένα φωτάκι νυκτός στο δωμάτιο του.

ü Αν το παιδί ζητά να κοιμηθείτε μαζί του, προτιμήστε να κάθεστε σε μία καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι του για λίγη ώρα μέχρι να κοιμηθεί.

ü Προσέξτε τι βλέπει στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, καθώς υπάρχει πιθανότητα οι τρομακτικές εικόνες να αποτελέσουν πηγή νυχτερινών εφιαλτών.

ü Μη του πείτε ψέματα για τους φόβους του. Κερδίστε την εμπιστοσύνη του, προετοιμάζοντάς το κατάλληλα και μιλώντας του με ειλικρίνεια.  Για παράδειγμα, αν το παιδί σας φοβάται τις ενέσεις, μην του πείτε ότι ο γιατρός που θα του πάρει αίμα δε θα το πονέσει. Μιλήστε του για το πώς γίνεται η διαδικασία και σε τι εξυπηρετεί.  Έτσι, το παιδί θα έχει προετοιμαστεί κατάλληλα και θα μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα την κατάσταση.

ü Για την αντιμετώπιση ορισμένων φόβων του, λειτουργήστε ως πρότυπο μίμησης για το παιδί. Για παράδειγμα, αν φοβάται τους σκύλους, χαϊδέψτε μπροστά του ένα σκυλάκι, χωρίς να το πιέσετε να το πλησιάσει. Με το πέρασμα του χρόνου, το παιδί θα κατανοήσει ότι δεν είναι πραγματικά επικίνδυνο και όταν νιώσει έτοιμο, θα κάνει το βήμα να το χαϊδέψει μόνο του. 

ü Δομήστε ιστορίες με ήρωες ζωάκια.

ü Φτιάξτε αστείες ιστορίες για την απομυθοποίηση των φόβων του παιδιού, π.χ. Αν το παιδί σας φοβάται τα τέρατα, φτιάξτε μία ιστορία με ένα αστείο τερατάκι που κάνει συνέχεια γκάφες.

ü Παροτρύνετέ το να χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να μετατρέψει ένα τρομακτικό τέρας σε ένα αστείο τέρας.

ü Χρησιμοποιήστε εικονογραφημένα παιδικά βιβλία με παιδιά που φοβούνται, αλλά τελικά ξεπερνάνε τους φόβους τους.

ü Ζητήστε του να ζωγραφίσει αυτό που φοβάται. Στη συνέχεια, ζητήστε του να μουτζουρώσει τη ζωγραφιά του ή να τη σκίσει σε μικρά κομματάκια, να τη ρίξει στο πάτωμα και να την πατήσει. 

Όταν οι φόβοι αναγκάζουν ένα παιδί να αποφεύγει επανειλημμένα ορισμένες καταστάσεις ή όταν εμμένουν κατ’ ασυνήθιστο τρόπο για πολύ χρόνο ή εμφανίζονται σε μια ακατάλληλη ηλικία, θεωρούνται φοβίες. Σε αυτή την περίπτωση κρίνεται απαραίτητη η παρέμβαση ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας για την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.  

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος

Πόσο σου αρέσεις;

Μην υποτιμάς τις δυνάμεις σου, κανείς δε θα πιστέψει σε σένα, αν εσύ ο ίδιος δεν πιστέψεις στον εαυτό σου. 

Πάλεψε για αυτήν την ημέρα, διεκδίκησέ την...

Είναι η ΔΙΚΗ ΣΟΥ μέρα, εκείνη που θα νιώσεις ελεύθερος...

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΜΑ

Ένα ρητό λέει: “Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες, αλλά μόνο μία μητέρα”. Και είναι αλήθεια. Κάθε ένας από εμάς έχει δομήσει μία διαφορετική εικόνα για τη μητέρα του, σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες που έχει συναντήσει. Πιθανώς η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη “μητέρα” είναι ένα βλέμμα της μαμάς μας, μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μία ευτυχισμένη στιγμή που ήμασταν μαζί, κάποια τρυφερά λόγια που μας είπε...

Η μητέρα είναι το αναντικατάστατο πρόσωπο στη ζωή ενός παιδιού και μετέπειτα ενήλικα. Είναι η γυναίκα που μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα, που μόλις μας δει ή ακούσει τη φωνή μας, θα καταλάβει αμέσως αν είμαστε καλά ή αν μας προβληματίζει κάτι. Η μητέρα είναι το πρόσωπο που θα θέσει τα θεμέλια πάνω στα οποία θα δομηθεί η προσωπικότητα ενός παιδιού και ο χαρακτήρας του μετέπειτα ενήλικα. Είναι εκείνη που θα μας μάθει πώς να συμπεριφερόμαστε στο εκάστοτε κοινωνικό πλαίσιο, να αναγνωρίζουμε τις ικανότητές μας και να εμπιστευόμαστε τις δυνάμεις μας. Η σχέση που έχουμε αναπτύξει μαζί της θα αποτελέσει το πρότυπο για τις μετέπειτα διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Μητέρα είναι η γυναίκα που από τη στιγμή που γεννηθήκαμε, ξαγρυπνούσε κοντά μας, ανησυχούσε όταν αρρωσταίναμε, γελούσε όταν παίζαμε με τις λάσπες και μπαίναμε στη θάλασσα με τα ρούχα, χωρίς να τη νοιάζει το πλυντήριο της επόμενης μέρας.. Είναι εκείνη που ένιωσε πιο έντονα από τον καθένα την απουσία μας όταν πήγαμε για πρώτη φορά σχολείο, που πάντα μας έδινε τη μεγαλύτερη μερίδα φαγητού ακόμη και αν ήταν το αγαπημένο της. Είναι εκείνη που καρδιοχτυπούσε κάθε φορά που βγαίναμε έξω με την παρέα μας, αλλά ποτέ δεν μας στέρησε αυτές τις εξόδους, που μας αγκάλιαζε σε κάθε ερωτική απογοήτευση και άκουγε τα παράπονά μας. Είναι εκείνη που άκουσε πάνω στα εφηβικά μας ξεσπάσματα να της λέμε: “Δεν είσαι σωστή μάνα” και έκλαψε σιωπηρά.

Μαμά είναι η γυναίκα που στις Πανελλήνιες μας κρατούσε το βιβλίο και είχε μάθει καλύτερα από εμάς την ιστορία κατεύθυνσης για να μας βοηθήσει. Είναι εκείνη που μας αγκάλιασε σφιχτά όταν είδε τα όνειρά μας να πραγματοποιούνται, που μας είπε “Μπράβο” τη στιγμή που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύαμε στις δυνατότητές μας. Μαμά είναι η γυναίκα που χαίρεται κάθε φορά που γελάμε, κλαίει κάθε φορά που είμαστε στενοχωρημένοι, φοβάται όταν φοβόμαστε, έχει άγχος όταν είμαστε αγχωμένοι. Είναι η γυναίκα που θα την αφήσουμε για να πάμε εκδρομές με τους φίλους μας, που θα την κάνουμε να ξενυχτήσει για να ακούσει τις ανησυχίες μας, που θα αναζητήσουμε την αγκαλιά της και τις συμβουλές της.

Μητέρα είναι εκείνη που θα έχει πάντα την αγκαλιά της ανοικτή για εμάς, που θα είναι πάντα δίπλα μας, ακοίμητος φρουρός, να μας καθησυχάσει και να μας προστατέψει. Εκείνη που θα μας παρέχει αγάπη άνευ ορίων, που στα μάτια της θα είμαστε πάντα το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο καλό παιδί από όλα. Στη ζωή κάθε μανούλας, το παιδάκι της είναι η πρώτη της προτεραιότητα, είναι το πλάσμα που αγαπά περισσότερο και για το οποίο είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα.

Η μητέρα δε ζητά τίποτα ως αντάλλαγμα για όλα όσα έχει προσφέρει τόσα χρόνια, για όλα όσα έχει στερηθεί για να μας μεγαλώσει. Το μόνο που επιθυμεί κάθε μητέρα για το παιδί της είναι η ευτυχία. Η μητέρα είναι ίσως το μοναδικό πρόσωπο στη ζωή μας που δίνει συναισθήματα, δίνει χρόνο, δίνει ενέργεια και δεν περιμένει να πάρει πίσω τίποτα.

Εμείς τί κάνουμε για αυτή τη γυναίκα; Αναγνωρίζουμε όλα όσα έχει κάνει για εμάς από τη στιγμή που γεννηθήκαμε; Θεωρούμε δεδομένη την αγάπη της, αλλά εμείς της δείχνουμε τη δική μας; Μήπως θα ήταν καλό να της λέμε συχνότερα πόσο πολύ την αγαπάμε και πόσο μας έχει στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν η μητέρα μας ήταν διαφορετική και πόσο διαφορετικοί θα ήμασταν εμείς οι ίδιοι;  

Μητέρα είναι εκείνη που θεωρεί ότι όλα τα κάνει λάθος και αμφιβάλλει διαρκώς, τη στιγμή που δίνει το 100% των δυνατοτήτων της. Που ζει με τις αγωνίες, τους φόβους, το άγχος που ενέχει ο μητρικός ρόλος, χωρίς ποτέ να αποκαλύπτει αυτά τα συναισθήματα. Είναι η γυναίκα που το πρόσωπό της φωτίζεται κάθε φορά που μας κοιτάζει. Είναι εκείνη που όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν φύγει, θα μείνει κοντά μας με τις φτερούγες της ανοικτές.

Μια τέτοια μαμά έχω και εγώ και είμαι τυχερή που την έχω. Γιατί χάρις εκείνη είμαι σήμερα αυτή που είμαι. Σε ευχαριστώ μαμά.   

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος

Εκείνος που του λείπεις, θα προσπαθήσει να σε ξαναέχει στη ζωή του, αναγνωρίζοντας το κενό που προκαλεί η απουσία σου.

Όταν περισσεύεις, κανείς δε θα ασχοληθεί με την παρουσία σου. 

Ούτε με την απουσία σου...

ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ;

Οι περισσότερες γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή τους εξέφρασαν το συγκεκριμένο ερώτημα. Ένα ερώτημα συνοδευμένο από χιλιάδες άλλες απορίες όπως: “Γιατί επιλέγω πάντα λάθος συντρόφους;”, “Πότε επιτέλους θα βρεθεί ο κατάλληλος;”, “Είναι δικό μου λάθος;”...

Τα αίτια πολλά... Ακούμε συχνά φίλες μας να δίνουν εξηγήσεις όπως “Τους μαγνητίζω”, “Όποιος είναι ο πιο λάθος σε μια παρέα με αυτόν θα ταιριάξω”. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιλογή μιας γυναίκας συντρόφων που δεν την πληρούν συναισθηματικά ή σεξουαλικά, δεν είναι απλώς θέμα “μαγνητισμού” διότι με αυτόν τον τρόπο διαγράφεται η υποκειμενική βούληση και η ευθύνη που φέρουμε για τις επιλογές μας.

Οι άνθρωποι κάνουμε κάποιες επιλογές, οι οποίες δε γίνονται πάντα με συνειδητό τρόπο. Υπάρχει και αυτός ο “σκοτεινός” τόπος στον ψυχισμό του ατόμου που είναι το ασυνείδητο, το “id” όπως το ονόμαζε ο Sigmund Freud. Στο ασυνείδητο εδράζουν οι ενορμήσεις, οι επιθυμίες, τα ένστικτα. Μία από αυτές τις ενορμήσεις είναι και ο έρωτας, η επιλογή συντρόφου. Όσο λοιπόν και αν η λογική μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, η επιθυμία την επισκιάζει, οδηγώντας το άτομο σε επιλογές που στη συνέχεια, όταν παρέλθει ο έρωτας, διαπιστώνει ότι ήταν λανθασμένες.

Συνεπώς η επιλογή συντρόφου δε γίνεται με απόλυτα συνειδητό τρόπο, για αυτό το λόγο βλέπουμε γυναίκες (όλες έχουμε τέτοια παραδείγματα στον περίγυρό μας) να επιλέγουν ξανά και ξανά συντρόφους που δεν τις ικανοποιούν, που δεν τους συμπεριφέρονται όπως θα αναμενόταν να τους φέρεται ένας κατάλληλος σύντροφος, που τις πληγώνουν, που καταπατούν τα συναισθήματά τους και εκείνες παραμένουν εκεί, διερωτώμενες τί συμβαίνει. Ώσπου, έρχεται η τελευταία πράξη του έργου, που καταρρακωμένες συναισθηματικά και ψυχικά, λένε: “Δε θα επαναλάβω ξανά το ίδιο λάθος. Πλέον πήρα το μάθημά μου”. Μόνο που στη συνέχεια, έρχεται η επόμενη σχέση που είναι ίδια με την προηγούμενη και την προ-προηγούμενη.

Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος όπου η γυναίκα επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το ίδιο λάθος, κάνει την ίδια επιλογή, ένα άντρα που συναισθηματικά δεν επενδύει στη σχέση τους, που τη «βολεύει» στο πρόγραμμά του, που δεν της προσφέρει την αγάπη, την ασφάλεια, την τρυφερότητα που καθεμία αναζητά σε μια συντροφική σχέση. Έτσι, οι σύντροφοι αλλάζουν, τα πρόσωπα διαφέρουν, αλλά επί πραγματικού τίποτα δεν αλλάζει…

Πολλές γυναίκες θεωρούν ότι δεν είναι αρκετά ικανές να προσεγγίσουν ένα άντρα που θα τις κάνει πραγματικά ευτυχισμένες, που θα τις κάνει να νιώθουν «τη μία και μοναδική». Όταν ένας άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τα θετικά στοιχεία που φέρει σαν άτομο και σαν προσωπικότητα, είναι απόλυτα λογικό να μην περιμένει και από τον άλλον να τα αναγνωρίσει. Συνεπώς, μία γυναίκα που θεωρεί τον εαυτό της «άσχημη», «χαζή» και αντιμετωπίζει την εξωτερική της εμφάνιση ή το χαρακτήρα της με ανασφάλεια, θα αρκεστεί σε κάποιον που θα συνδεθεί απλά μαζί της, χωρίς να έχει περισσότερες απαιτήσεις.

Άλλες γυναίκες, έχοντας ως πρότυπο τη σχέση των γονέων τους στην οποία πιθανώς απουσίαζε η στοργή και το ερωτικό συναίσθημα, θεωρούν ότι αυτό είναι το «σωστό» πρότυπο σχέσης και αναζητούν ένα σύντροφο με τον οποίο θα δομήσουν μία παρόμοια σχέση. Όπως ξέρετε, η σχέση που αναπτύσσουν οι γονείς με το παιδί είναι ουσιώδης σημασίας για αυτό, διότι θα αποτελέσει το πρότυπο των διαπροσωπικών σχέσεων που θα δημιουργήσει αργότερα ως ενήλικας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές γυναίκες οι γονείς των οποίων ήταν συναισθηματικά απόμακροι, στη μετέπειτα ζωή τους αναζητούν συντρόφους που δεν ενδιαφέρονται για την κάλυψη των συναισθηματικών τους αναγκών. Θυμηθείτε το ρητό που λέει ότι η γυναίκα θα αναζητήσει – ασυνείδητα πάντα- ένα άντρα που θα μοιάζει στον πατέρα της. Φυσικά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, δηλαδή οι γυναίκες που βίωναν τη σχέση με τον πατέρα τους αποστερημένη από συναισθήματα, αλλά βρήκαν ένα σύντροφο που τις ικανοποιούσε ή το ακριβώς αντίθετο.

Η αναζήτηση του κατάλληλου συντρόφου είναι μία μακροχρόνια και δύσκολη αναζήτηση. Πολλές γυναίκες καταφέρνουν να βρουν το «άλλο τους μισό» μετά από τη σύναψη αρκετών σχέσεων. Άλλες συναντούν τον ιδανικό για αυτές άντρα στο πρόσωπο της πρώτης, δεύτερης σχέσης, άλλες δεν τον βρίσκουν ποτέ. Στην περίπτωση που μία γυναίκα συνάπτει επί μακρό χρονικό διάστημα σχέσεις εντός των οποίων νιώθει μόνη και ανικανοποίητη, είναι καλό να αναλογιστεί τι ζητά η ίδια από ένα σύντροφο, καθώς και τους λόγους που συναναστρέφεται με συντρόφους που δεν την πληρούν.

Τέλος, ας παραδεχτούμε ότι πολλές φορές και εμείς οι ίδιες δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Μιλάμε για τον «κατάλληλο άντρα», παραπονούμενες ότι πάντα γνωρίζουμε τους λάθος ανθρώπους, χωρίς όμως να μπορούμε να προσδιορίσουμε ποιος είναι ο κατάλληλος. Είναι εκείνος που θα μου προσφέρει αγάπη άνευ αποδοχών; Είναι εκείνος που θα με πάρει αγκαλιά μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά; Που θα μου κάνει εκπλήξεις; Που δε θα με οδηγήσει στην πλήξη; Που θα είναι ψηλός και μελαχρινός; Εκείνος που θα είναι αρρενωπός και γοητευτικός; Που θα είναι μορφωμένος; Που θα του αρέσει ο κινηματογράφος και τα ταξίδια; Που θα έχει χιούμορ; Ή εκείνος που θα είναι περιπετειώδης και θα μου δείξει ένα νέο κόσμο εμπειριών;

Αναλογιζόμενες τη ζωή μας, κάποια στιγμή μπορεί να μας προσέγγισε ένας άνδρας έτοιμος να μας προσφέρει τα πάντα και εμείς να τον απορρίψαμε, για να παραπονεθούμε αργότερα ότι δε βρίσκουμε τον κατάλληλο. Αν δεν ξέρουμε εμείς τι επιθυμούμε, πως είναι δυνατόν να περιμένουμε από ένα άγνωστο να γνωρίζει και να εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες μας;

Θα συνοψίσω με τη φράση του Sigmund Freud: «Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι: Τι θέλει μια γυναίκα;».

Μαρία Βράιλα

Ψυχολόγος

Ο άνθρωπος που πιστεύει πραγματικά στις ικανότητες του, δε χρειάζεται να κάνει θόρυβο για να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του.
Κερδίζει την προσοχή με τα επιτεύγματα του.