Πολλές φορές καταπνίγουμε τις σκέψεις μας, τα αισθήματά μας...

Γιατί;
Από φόβο μήπως χάσουμε κάτι που αγαπάμε; μήπως τα λόγια μας δε βρουν ανταπόκριση; ή επειδή δε θέλουμε "να ταράξουμε" τα νερά της καθημερινότητας, της ασφάλειας και της σταθερότητας;
Δυστυχώς με αυτή τη συμπεριφορά, γινόμαστε αρεστοί στους άλλους, αλλά εμείς μέσα μας είμαστε σαν ένα καζάνι που βράζει...

Μήπως αξίζει να δώσουμε μία ευκαιρία στον ευατό μας; Να μη σκεφτόμαστε μόνο τα "πρέπει" που βολεύουν τους άλλους και να εκφράσουμε όλα όσα σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε, αφήνοντας στην άκρη τους φόβους μας;